...ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها می شود از دست کمان
 
خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود
بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود
 
مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود
مست می آمد و رخساره برافروخته بود
 
روح او از همه دل کنده ، به او دل بسته
بر تنش دست یدالله حمایل بسته
 
بی خود از خود ، به خدا با دل و جان می آمد
زیر شمشیر غمش رقص کنان می آمد
 
یاعلی گفت که بر پا بکند محشر را
آمده باز هم از جا بکند خیبر را
 
آمد ، آمد به تماشا بکشد دیدن را
معنی جمله در پوست نگنجیدن را
 
بی امان دور خدا مرد جوان می چرخید
زیرپایش همه کون و مکان می چرخید
 
بارها از دل شب یک تنه بیرون آمد
رفت از میسره از میمنه بیرون آمد
 
آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه
گفت:لاحول ولاقوه الابالله
 
مست از کام پدر، زاده لیلا ، مجنون
به تماشای جنونش همه دنیا مجنون
 
آه در مثنوی ام آینه حیرت زده است
بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است
 
رفتی از خویش ، که از خویش به وحدت برسی
پسرم! چند قدم مانده به بعثت برسی
 
نفس نیزه و شمشیر و سپر بند آمد
به تماشای نبرد تو خداوند آمد
 
با همان حکم که قرآن خدا جان من است
آیه در آیه رجزهای تو قرآن من است
 
ناگهان گرد و غبار خطر آرام نشست
دیدمت خرم و خندان قدح باده به دست
 
آه آیینه در آیینه عجب تصویری
داری از دست خودت جام بلا می گیری
 
زخم ها با تو چه کردند ؟جوان تر شده ای
به خدا بیش تر از پیش پیمبر شده ای
 
پدرت آمده در سینه تلاطم دارد
از لبت خواهش یک جرعه تبسم دارد
 
غرق خون هستی و برخواسته آه از بابا
آه ، لب واکن و انگور بخواه از بابا
 
گوش کن خواهرم از سمت حرم می آید
با فغان پسرم وا پسرم می آید
 
باز هم عطر گل یاس به گیسو داری
ولی اینبارچرا دست به پهلو داری؟!
 
کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است
یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟!
 
مثل آیینهء در خاک مکدر شده ای
چشم من تار شده ؟یا تو مکرر شده ای؟!
 
من تو را در همه کرب و بلا می بینم
هر کجا می نگرم جسم تو را می بینم
 
ارباْ اربا شده چون برگ خزان می ریزی
کاش می شد که تو با معجزه ای برخیزی
 
مانده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم
باید انگار تو را بین عبا بگذارم
 
باید انگار تو را بین عبایم ببرم
تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم...
 
سید حمید رضا برقعی
 
 
تو که از روز ولادت دل بابا بردی
دل اهل حرم و حضرت مولا بردی
تا علی گفت بگوش تو اذان شیر شدی
دم تکبیر شدی و دم شمشیر شدی
تا نظر کرد به رخسار تو گفتا حیدر
چون علی اکبر ما دهر نزاید دیگر
روز میلاد تو بابا چه خوش احوالی بود
حیف جای نبی و مادر من خالی بود
جای لالایی خواب تو عزیز دل من
صد و ده مرتبه یا فاطمه می گفت حسن
عمّه را بوی خوش فاطمه از بوی تو بود
پنجه ی امّ بنین شانه ی گیسوی تو بود
هر زمان تشنه شدی دست علم جام تو بود
تا دم پخته شدن خشت فلک خام تو بود
تا در آغوش بزرگان حرم مرد شدی
کیسه بر دوش علی اصغر شب گرد شدی
به جلال و به جمال احمد و زهرا بودی
گل لیلا همه مجنون و تو لیلا بودی
تو گلاب همه گلهای پیمبر بودی
الحق از روز ازل هم علی اکبر بودی
آسمانی است اگر بر سر جنّات و نهر
من و عباس مه و مهر و تویی نجم سحر
جای من کار حرم یکسره در دست تو بود
میمنه دست عمو میسره در دست تو بود
تا تو را تشنه به آغوش شهادت دادم
یاد انگور طلب کردن تو افتادم
تو که دیدی پدر آن روز دمی دست گشود
بین فردوس وَ من فاصله یک دست نبود
شد ستون های حریم نبوی خاک جنان
دست بردم به دل شاخه ای از تاک جنان
خوشه ای چیدم و دادم به تو ای شور بهشت
شهد شد از نمک لعل تو انگور بهشت
حال امروز که عطشان ز حرم می رفتی
بار آخر که خرامان ز برم می رفتی
از پس اشک پدر محو تماشای تو شد
و حیا مانع بوسیدن لب های تو شد
خیمه ها مکّه و من کعبه و چشمم زمزم
با صدای عرفاتیت حرم ریخت به هم
من به دنبال صدای تو رسیدم به برت
چشم بگشا و ببین حال خراب پدرت
رخ زیبات پر از خاک و لبانت پر خون
بدن پاک تو صد چاک و دهانت پر خون
تا سراسیمه کنار تو رسیدم پسرم
لخته ی خون ز دهان تو کشیدم پسرم
تو که با پهلوی زخمیت چو مادر شده ای
با شکاف سر خود حیدر دیگر شده ای
ای اذان گوی حرم وقت نماز است بمان
به من و بی کسی عمه ی خود روضه بخوان
عمه در راه بیا تا نرسیده به برم
مددی کن که تنت را ببرم تا به حرم
محمود کریمی
 
خواهم که بوسه ات زنم اما نمی شود
جایی برای بوسه که پیدا نمی شود
 
لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز
شیرین تر از شنیدن بابا نمی شود
این پیرمرد بی تو زمین گیر می شود
بی شانه ی تو مانده اگر پا نمی شود
 
هر عضو را که دیده ام از هم گشوده است
جز چشم تو که بر رخ من وا نمی شود
 
خشکم زده کنار تو و خنده هایشان
خواهم بلند گردم از این جا نمی شود
 
ای پاره پاره تن ز دل پاره پاره ام
گفتم بغل کنم بدنت را نمی شود
 
باید کفن به وسعت یک دشت آورم
در یک کفن که پیکر تو جا نمی شود
 
حجله گرفته پای تنت مادرم ببین
اشکم حریف گریه ی زهرا نمی شود
حسن لطفی
 
 
ای تجلی صفات همه ی برترها
چقدر سخت بود رفتن پیغمبرها
قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای
چون که عشق پدران نیست کم از مادرها
پسرم! می روی اما پدری هم داری
نظری گاه بیندار به پشت سرها
سر راهت پسرم تا در آن خیمه برو
شاید آرام بگیرند کمی خواهرها
بهتر این است که بالای سر اسماعیل
همه باشند و نباشند فقط هاجرها
مادرت نیست اگر مادر سقا هم نیست
عمه ات هست به جای همه ی �